అబల

తెలుగు వెలుగు లో మనము మరిచిపోయిన తెలుగు పదాలు అని కొన్ని పదాలు పరిచయం చేసారు, జూలై 2017 సంచికలో వాటిలో “ శృంగార కట్టే “ అంటే చీపురు అని .” చపేటములు” అంటే లెంపకాయలు అని చదివినప్పుడు నాకు అనిపించినా నాలుగు మాటలు

“శృంగార కట్టె” చేత బట్టి ముగ్ద మనోహరి మురిపంగా ముంగిట శుభ్రపరచుచుండె ఉషోదయ సమయాన...

చపల చంచల మనస్సుతో అబలని తలచి, తరచి తరచి చూస్తుండే చేరువగా నించొని  పురుష పుంగవుడొక్కడు...

అటుపోవు కన్యకామణి పితృ సమానుడొక్కండు, ఇతగాడి డొక్కను పొడిచి, కరములు విరిచి “చపేటములు” నాలుగు తగిలించి అచ్చట నుండి తరలిపొమ్మనెను... 

అవమాన భారం ఇసుమంతయు లేక ఈర్ష్యతో ఈసడింపుగా, ఆ ఇంటి వాకిలిని వదిలిపోయెను, కుక్కరీతిన అక్కసుతో అరుచుకొనుచు...

కడకు కన్యకా మణి ఆ దినం పోవుచుండా విశ్వవిద్యాలయంనకు విధి చివర కాపు కాసి, అడ్డగించి , పలు వ్యంగ మాటలతో దుర్భాసాలాడి దూషించెను...

కనులు నీరు కరుచుండా , వడివడిగా పరిగెత్తు రీతిన పారిపోయెను అచ్చట నుండి , పాపం అబలై ...

తల్లిదండ్రులకు తెలుపగా తగువులగునని తలచి , తనలోనే క్రుంగి తలవంచుకు , అది అదను తలచి దశకంఠుడై చెలరేగిపోయెను విజ్ఞత మరచిన విధి కుక్క ...

చెయ్యెత్తి మొక్కి , నన్ను ఇంకా విడువ అన్న అని మనస రా కోరగా , మనిషన్న మాట మరచి ముఖామున ఉడుకుతున్న ఆమ్లము ఒకటి జల్లి పారిపోయన్...

అన్నకి అందాల చెల్లి , అమ్మ నాన్నల  ఇంటి కల్పవల్లి , కడకు కట్టిగా కాలి కురూపి గా మారెను

ఆ ప్రబుద్దిని పట్టుకొని ఐదుయెడ్లు చెరశాల  బంధింప , బహు బలిసి బయటకు వచ్చే , తిరుగుచుండ యధావిదిగా గానుగేద్దువోలె...

కురూపము చూసి తనను తాను స్వికరించలేక , తనువు చలించే తాడుతోడ వ్రేలాడుచు విధి వంచిత విహంగమొలె...

मेरी अभिलाशा...

रोज एक कविता लिखने की आशा है, मगर रोजगारी से फुर्सत नहीं मिलता...

आसमान को छूने की आशा है , मगर धरती को छोड़ने का दर्द भी रहता है...

रोज हंस हंस के जीना चाहता हू,.. मगर सुबह उठता हूं मुस्कुरा कर नहीं, अलार्म से...

बचपन में मां बाप को, दोस्तों को छोड़ने का मौक़ा नहीं मिलता था..... मगर, अब...मिलने का मौक़ा नहीं मिलता है....

बचपन  में मेरे पास कुछ नहीं था, ख़ुशी के अलावा... आज मेरे पास सब कुछ है, खु‌शी के अलावा....

२० - २५ साल सबकुछ छोड़कर, पढे लिखे थे इस नौकरी के लिए, अब ये नौकरी करने के बाद पता चला  कि बहुत कुछ खो गया ईश नौकरी के लिए...

Thanks to Rashmita & Anila for Hindi script for My first Hindi poem ...