17th
April 2017 Indonesia,
ఉద్యోగరీత్యా
దూరదేశంలో ఉండవలసి వచ్చింది. తప్పని పరిస్థితి, ఎందుకంటే ఈ ఉద్యోగం లేనప్పుడు అనుభవించిన
పరిస్థితులు తలుచుకుంటే ఇప్పుడు పడుతున్న కష్టం చాలా చిన్నదిగా అనిపిస్తుంది.
అప్పుడప్పుడు
యధావిధిగా పనిచెయ్యని wifi,
అయిష్టం గానే తినేసాం
అనిపించిన భోజనం, భోజనం చేసి ఎప్పటిలాగే రూమ్ కి వచ్చి పడుకున్నాము, అంతలో నా మొబైల్ మోగింది,
wifi సిగ్నల్ లేకపోవడం వల్ల
అప్పటివరకు ఎదురు చూసి, నా నుంచి ఫోన్ రాకపోయేసరికి తనే ఇంటర్నేషనల్
కాల్ చేసింది, ఉన్న అతికొద్ది సిగ్నల్ strength
తో మెల్లగా ఏదో విధంగా
అక్కడి నా పరిస్థితి ని చెప్పి, గుడ్ నైట్ చెప్పి పడుకున్నాను.
మరుసటి
రోజు ఎప్పటిలాగే ఆఫీస్ కి టైంకి వెళ్ళిపోయాం అందరం. ఒక అరగంట తరువాత ఎవరో చెప్పారు
ఎదురుగా భారతి ఏడుస్తున్నాడు అని, తలెత్తి చూసాను,నిజమే నాకళ్ళు నేను నమ్మలేక పోయాను, ఫోనులో మాట్లాడుతూ ఏడుస్తున్నాడు. ఏమైందో అర్ధంకాలేదు అందరూ
ఒక్కొక్కరిగా గుమికూడుతున్నారు, అంతలో నేను తేరుకొని వెళ్ళాను, విషయం ఏమిటో కనుక్కుందామని
ఏడుస్తున్న
భారతిని ఓదార్చి, విషయం అడిగాను. అప్పుడు తెలిసింది వాళ్ళ నాన్నగారు
చనిపోయారు అని. ఏం చెప్పాలో అర్ధం కాలేదు. ఎలా ఓదార్చాలో తెలియలేదు. కొంతసేపటికి
తేరుకొని, తనని తన స్వగ్రామం పంపిచటానికి అవకాశాల అన్వేషణలో పడ్డాము.
luwuk నుంచి makasar,
makasar నుంచి
jakarta, jakarta నుంచి malasiya,
malasiya నుంచి
madras అదేవిధంగా
luwuk
నుంచి makasar, makasar నుంచి singapore,
singapore నుంచి
madras ఏ విధంగా చూసినా కనీసం 16 గంటల ప్రయాణం. దానికి తోడు అక్కడనుంచి మళ్ళీ వాళ్ళ
స్వగ్రామానికి మరో 6 గంటల ప్రయాణం, ఇవన్నీ అలోచించి కనీసం ఆఖరి చూపుకి కూడా
వెళ్ళలేక, ఇక్కడ ఉండలేక మధనపడ్డ వైనం ఎలా చెప్పాలో చూస్తున్ననాకు
అర్దంకాలేదు, ఆరోజంతా తాను ఏడుస్తూ online
లోనే తన తండ్రి
అంత్యక్రియలు చూసిన సంఘటన కళ్ళ ముందు కదిలిన ప్రతి క్షణం నరకంలా అనిపించేది
అది
జరిగిన కొన్నిరోజులు వరకు రాత్రులు నిద్రపట్టేది కాదు, పోనీ నా బాధను నా అన్న వాళ్ళతో పంచుకుందామంటే వాళ్ళని బాధ
పెట్టడం భావ్యం కాదు అనిపించింది, ఆలా అని మనసులో బాధతో ఉండడం కూడా అంత
సులువేమీ కాదు,అన్ని ఏ అరమరికలు లేకుండా పంచుకునే నా భార్యకి కూడా
చెప్పలేక పోయాను, మనం బాధపడుతున్నాం కదా అని బాహ్యప్రపంచంలో యధాతధంగా జరిగేవి
జరగక మానవు కదా...
అలా
భయంగా, బాధతో కొనసాగుతున్న రోజుల్లో దేవుడు ఇచ్చిన ఒక గొప్ప వరం
వల్ల మెల్లగా సంఘటన తీవ్రత తగ్గుతున్న క్షణాన
May 4, 2017, Indonesia
సాయంత్రం
whatsapp లో ఒక సందేశం... నా ప్రియమైన గురువు, అతనికి నేను ఏకలవ్య శిష్యుడను. మా బంధం నా కుటుంబానికి, కొద్ది మంది స్నేహితులకు , అతనికి మాత్రమే తెలుసు Ilango
సర్ చనిపోయారు అన్న వార్త.
ఒక్కసారిగా గుండెలు పగిలేలాగా ఏడవాలని అనిపించింది. నా పెళ్లి రోజు, పిల్లల పుట్టిన రోజు ఎక్కడ ఉన్నా తప్పకుండ గుర్తుపెట్టుకొని
ఫోన్ చేసి పేరు పెట్టి మరి శుభాకాంక్షలు తెలపగలిగే ఒక అద్భుత, అనిర్వచనీయమైన గురు,శిష్యుల సంబంధానికి ఆఖరి రోజు.
సర్
అంత్యక్రియలు ఎలా జరుగుతన్నాయో కూడా కనుక్కోలేను... ఎందుకంటే కుటుంబంలో ఎవరికీ
నేను తెలియదు. తెలిసిన కొంత మంది స్నేహితులకు వార్తను చేరవేసాను. ఈక్షణం ఇది
జరుగుతుంది అని ప్రతిక్షణం ఉహించుకుంటూ నా గురువుకి మౌనంగా వీడ్కోలు చెప్పడం తప్ప
ఏమి చేయలేక పోయాను.
ఈ
విషయము కూడా ఎవరితో చెప్పకూడదు అనుకున్నాను కానీ, పావని కి చెప్పకుండా ఉండలేక పోయాను, చెప్పాను. కొంత ధైర్యం అయితే చెప్పింది కానీ తాను భయపడుతూ, భాద పడడం తన మాటల్లో నాకు తెలిసిన ఆక్షణం, నేను ఇంకా బాధపడ్డాను.
" యంత్రాల రోతల మధ్య యధావిధిగా పనిచేసుకొనే మనకు మనసులేదని
నిరూపించారు ఎందరో ...
పనిని పట్టుకు తిరగడమే కానీ, మనల్ని కట్టుకున్న వారికోసం ఆలోచించే అవకాశమే
లేకుండా చేసారు మరి కొందరు ...
పుట్టిన పసిబిడ్డని పక్షం అయిన చూడని వాడు ఒక్కడు, ఆ బిడ్డనే ఆసుపత్రిలో చేరిస్తే ఆలస్యంగా
వెళ్ళే వాడు మరొక్కడు ...
ఆఖరి చూపుకు కూడా నోచుకోక, నాన్న అంత్యక్రియలు అంతరజాలంలో చూసేది ఒక్కరు
...
అప్పుడప్పుడు అక్కడ కూడా ఒక ధ్రువ తారగా వేలిచి, నిర్మాణ నియంత లోకంలో నిజమైన మనిషి వి
అనిపించుకున్నావు ...
కనిపిస్తున్న కార్యాలయానికి, నడిచొచ్చే దేవుడువైనావు, కష్టం అంటే కరిగిపోయావు, అవసరం అంటే అక్కున చేర్చు కున్నావు ...
ఎప్పుడెప్పుడు సెలవు నుండి వచ్చి నీ ప్రేమ పలకరింపులతో , "మధుర" మిఠాయిలు తినిపిస్తావని
ఎదురుచూసాము ...
నా అన్నవారే రాని నేటి పెళ్లిళ్లకు , ఎంత దూరం ఉన్నా నీతో పని చేసిన ప్రతి వాడి
పెళ్లికి ప్రేమతో , పెద్దవై వచ్చావు ...
మీ తరానికి పెద్ద దిక్కువై , మా తరానికి ఆదర్శానివై , పని చేసే చోట కూడా ప్రేమలు పంచవచ్చు అని పాటించి
చూపావు ...
ఈ ఆనంత వాయువుల్లో కలిసి మాతోనే ఉంటూ మమ్మల్ని
ఆశీర్వదిస్తావని ఆశీస్తూ ...
అశ్రునివాళి
ఇలంగో సర్ కి ప్రేమతో
